Een week die in een roman had gepast

De laatste tijd merk ik het steeds vaker op: iedereen kent wel iemand die al naar Zweden is geëmigreerd of dezelfde plannen heeft als wij. Soms lijkt het wel alsof half Nederland onderweg is naar de bossen, elanden en rode huisjes met witte kozijnen.
En wij? Wij voegen ons vrolijk in dat rijtje. Met een mix van...

Het begon allemaal met Funda. Niet met een leuk scrollmomentje op zondagavond onder een dekentje, maar met onze eigen woning. Daar stond-ie ineens: fris in de lak, strak opgeruimd, en glanzend op internet. Inclusief professionele foto's, een virtuele rondleiding (ja echt, je kunt á la Sims gewoon door ons huis lopen!) en, alsof dat...

We hebben het gedaan. In de afgelopen weken zijn wij, gewapend met vuilniszakken, dozen, te kleine verhuisdozen en een oneindige to-do-lijst, als een wervelstorm door ons huis én tuin geraasd. Alsof we morgen al met de sleutels van ons nieuwe Zweedse leven staan te wapperen. Maar... dat duurt dus nog bijna een jaar.

Ja. Zweden.
Het land van rode huisjes, eindeloze bossen, fika-pauzes en muggen met een persoonlijkheidsstoornis.

Ik heb er lang over getwijfeld: een blog starten over onze emigratie. Want het voelt dan alsof ik het als een avontuur beschouw. En eerlijk? Dat woord heb ik ooit iemand in een tv-programma horen gebruiken als synoniem voor: